Menu
ΣυνέντευξηΔημήτρης Ποτηρόπουλος: «Πρέπει να αλλάξει το πλαίσιο βάσει του οποίου παράγεται η σύγχρονη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα»
Το alumini μίλησε με τον Δημήτρη Ποτηρόπουλο, Αρχιτέκτονα και Επικεφαλής της Potiropoulos+Partners, για το έργο του, τον μινιμαλιστικό σχεδιασμό, τις κατασκευές αλουμινίου, τις νέες τεχνολογίες και το μέλλον της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Ο αρχιτέκτων Δημήτρης Ποτηρόπουλος και η Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου ίδρυσαν το γραφείο τους το 1989. Σήμερα, διατηρούν ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά γραφεία στην Ελλάδα με έδρα την Αθήνα και το Λονδίνο. Το alumini μίλησε με τον Δημήτρη Ποτηρόπουλο για το έργο του, τον μινιμαλιστικό σχεδιασμό, τις κατασκευές αλουμινίου, τις νέες τεχνολογίες και το μέλλον της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Ποιο ήταν το πρώτο σας αρχιτεκτονικό έργο; Από τότε ως σήμερα, περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά, έχει αλλάξει η ματιά σας απέναντι στην αρχιτεκτονική;
Το πρώτο μας «αναγνωρίσιμο» έργο είναι η κατοικία Τρίχα στη Φιλοθέη.
Αυτό που χαρακτηρίζει την αρχιτεκτονική πραγματικότητα της Ελλάδας, είναι ότι δεν υπάρχει μία τάση ανανέωσης, καινοτομίας, σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να προκαλέσει αληθινά ρήγματα στη στερεοτυπική εικόνα της. Στόχος μας είναι να ανεβαίνουμε συνεχώς επίπεδα επινοητικότητας -έτσι παραμένει κανείς δημιουργικός- δεν επιδιώκουμε μέσα από τον σχεδιασμό μας απλά έναν αντικατοπτρισμό της παρούσας στιγμής, θέλουμε να διερευνούμε αυτό που θα συμβεί «αύριο» προκειμένου να μπορούμε να ικανοποιούμε ανάγκες που είναι παραμελημένες ή νέες που βλέπουμε να έρχονται.
Τα τελευταία χρόνια, περισσότερο από ποτέ, μας απασχολεί η σχέση δομημένου περιβάλλοντος – φύσης. Η αρχιτεκτονική εκείνη που εμπεριέχει στη φιλοσοφία της την έννοια της «γης-μητέρας», αναδεικνύοντας τη σύνδεση της ανθρώπινης υπόστασης με την εμπειρική κατανόηση των πραγμάτων, ειδικότερα όσων συναποτελούν τον φυσικό περίγυρό μας ή προέκτασή του. Ένας τρόπος σχεδιασμού, που όσο αντιφατικό και αν ακούγεται σε συνάρτηση με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, επιδιώκει να αποδώσει μία αίσθηση φυσική, επιμένοντας να αφυπνίσει σχέσεις που, λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής και της μηχανοποίησης των διαδικασιών, έχουν παραμεληθεί.
Κρίσιμο ερώτημα είναι το πώς θα εξελιχθούν στο άμεσο και απώτερο μέλλον τα μεγάλα προβλήματα, όπως της κλιματικής αλλαγής, του υπερπληθυσμού, της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων κ.ο.κ., και σε ποιον βαθμό θα επηρεάσουν τη ζωή μας, και κατ’ επέκταση τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική μπαίνει σε μία νέα φάση, αυτή των πολλών ερωτηματικών, σε αντίθεση με εκείνη των πολλών θαυμαστικών που συνηθίσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ποιος είναι ο βασικός στόχος σας όταν σχεδιάζετε ένα έργο;
Μας απασχολεί η εμπειρία που εισπράττει κανείς συνολικά από την ποιητική του χώρου και των υλικών. Σημασία για μας έχει η αξία των βιωμάτων που μπορεί να προκαλέσει η αρχιτεκτονική, όπως, αντίστοιχα, σημασία έχει ο βιωμένος χρόνος στη ζωή και όχι ο χρόνος γενικά και αόριστα. Αν σκοπός της τέχνης είναι να δίνει στη ζωή σχήμα, σκοπός της αρχιτεκτονικής είναι να δίνει στην ύλη ζωή.
Ποια στοιχεία κυριαρχούν στα έργα σας -που θα μπορούσε κανείς να πει ότι σας χαρακτηρίζουν;
Όπως ήδη έχει ειπωθεί σε αναφορές για το έργο του γραφείου μας, τρεις είναι οι βασικοί άξονες προβληματικής που συνυπάρχουν στον σχεδιασμό μας: Ο πρώτος δίνει έμφαση στο νοηματικό περιεχόμενο της «ιδέας», στη σημειολογική της διάσταση. Παράλληλα, θέτει ως καθοριστικό αίτημα τη «σκηνοθεσία» του αρχιτεκτονικού χώρου, με την έννοια της θεατρικότητας, τη μετατροπή της υλικής υπόστασης του κτιρίου σε βιωματική χωρική εμπειρία. O δεύτερος σχετίζεται με τον ρόλο του κτιρίου ως αστικού «κρίκου», που είναι ικανός να ενισχύσει τις επιμέρους περιοχές της πόλης συνδέοντάς τες μέσα από την ίδια τη χωρική δυναμική τους. O τρίτος στοχεύει στην καταδήλωση της ατομικότητας της αρχιτεκτονικής έκφρασης μέσω της εκφραστικότητας του ίδιου του αρχιτεκτονικού αντικειμένου.
Θα χαρακτηρίζατε τα έργα σας μινιμαλιστικά; Πιστεύετε ότι στο μέλλον θα εξακολουθεί ο μινιμαλισμός να επηρεάζει ως τάση την αρχιτεκτονική;
Δε θα έλεγα ότι η αρχιτεκτονική μας είναι μινιμαλιστική… Πρέπει να κάνουμε μία διάκριση ανάμεσα στο πώς βλέπουμε οι αρχιτέκτονες την αρχιτεκτονική που κάνουμε, πώς βλέπουν οι άλλοι την αρχιτεκτονική μας και πώς έχει διαμορφωθεί η αρχιτεκτονική ως έννοια. Η αρχιτεκτονική αναπτύσσεται ως πνευματική εργασία από την Αναγέννηση μέχρι και σήμερα. Πηγαίνει από το παρόν στο μέλλον. Υπάρχουν πολλοί ορισμοί για την αρχιτεκτονική που, προϊόντος του χρόνου, αλλάζουν. Αρχιτεκτονική είναι η σύνθεση των διαφορών μεταξύ των πολλών προκλήσεων, περιορισμών και ορίων που θέτει η πραγματικότητα της δουλειάς μας, στον χρόνο που τα θέτει, δημιουργούνται ζυμώσεις που ξεφεύγουν από το «όνομα» που θέλουμε να της δώσουμε, έτσι αντιλαμβανόμαστε το process της. Για μας η αρχιτεκτονική είναι κατεξοχήν τέχνη νοητική και συναισθηματική, ας μην την περιορίζουμε.
Ποιο έργο σας ξεχωρίζετε και για ποιους λόγους; Υπάρχει κάποιο που θα σχεδιάζατε με διαφορετικό τρόπο;
Δεν ξεχωρίζω κάποιο…
Κάθε έργο έχει την ερμηνεία του στο «σήμερα», στη χρονική στιγμή της σύλληψης της «ιδέας» του.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε ως αρχιτέκτων σε όλα τα χρόνια της καριέρας σας; Και πώς την αντιμετωπίσατε;
Το ότι απότομα άλλαξε το πλαίσιο που δουλεύουμε -από το σχέδιο στο χαρτί, στο ψηφιακό περιβάλλον- και αυτό συνέβη στη δική μας γενιά. Χωρίς να παραπλανηθούμε από την απλουστευτική προσέγγιση που επιμένει ότι η χρήση υπολογιστή κατά τον σχεδιασμό ισοπεδώνει τη συσχέτιση νοητικής διεργασίας και σωματικής εμπειρίας, κάθε άλλο, ωστόσο κατά τη διαδικασία της δημιουργίας συμβαίνει μία παράξενη ανταλλαγή που το ψηφιακό περιβάλλον δεν ευνοεί: Ο αρχιτέκτονας δανείζει τα συναισθήματα και τους συνειρμούς του στο αντικείμενο του σχεδιασμού του και εκείνο του δανείζει την αύρα της υλικής υπόστασής του. Είναι αλήθεια ότι το αντικείμενο της αρχιτεκτονικής έχει πλέον αλλάξει ριζικά, αφού κάθε δραστηριότητα που καλείται να στεγάσει η δημιουργία χώρου αναλύεται σε ένα δυναμικά συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπλεγμα επιμέρους δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται στον ψηφιακό χώρο και δραστηριοτήτων που εξελίσσονται ταυτόχρονα στον φυσικό χώρο. Αυτό που κατ’ αρχήν παρατηρείται είναι μία «αποσταθεροποίηση» του σχεδιαστικού αντικειμένου της αρχιτεκτονικής, όχι εξαφάνιση, αλλά παρουσία ασάφειας και γκρίζων ζωνών που εγκαλούν ιδέες μετασχηματισμού του προς κατευθύνσεις που δεν είναι πάντα γνωστές. Αν δούμε γενικότερα αυτήν την αλλαγή, υπάρχει στη σημερινή κοινωνία μία παράδοξη συνεκτικότητα αντιφατικών στοιχείων -που καθρεφτίζεται και στη σύγχρονη αρχιτεκτονική παραγωγή- όπου η συνοχή ναι μεν συνδέει αυτά τα κομμάτια, όχι όμως ολοκληρωμένα, αλλά σε μία κατάσταση ευαίσθητης ισορροπίας.
Η συγκυρία, ο χρόνος λοιπόν, είναι μία υπόγεια συνθήκη. Διακόπτεται ξαφνικά για κάποιο λόγο η γραμμική ακολουθία του και έρχονται στιγμές που αμφιβάλλεις, υπάρχει ένας μετέωρος χρόνος στη σκέψη, άρα και στο δημιουργικό αποτέλεσμα…
Ποιος είναι ο ρόλος του αλουμινίου στα έργα σας; Είναι σημαντικό υλικό στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό;
Είναι γνωστή η φιλοσοφική θεώρηση του Βιταλισμού που υποστηρίζει, από τον 18ο αιώνα, ότι υπάρχει μία «ένθεη ενέργεια», μία ζωτική δύναμη μέσα στα πράγματα, μία ψυχή, ένα πνεύμα, και αυτό το πνεύμα δεν αφορά μόνο τα ζωντανά στοιχεία, αλλά ακόμη και τα ίδια τα υλικά. Τα υλικά, που έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας, που μιλούν για τη φυσική προέλευσή τους, για τη μέθοδο επεξεργασίας τους και την ανάλογη τεχνική. Αυτά γνωρίζαμε μέχρι «χθες».
Πλέον, στη σύγχρονη σχεδιαστική αντίληψη το υλικό, μέσω της παραμετροποίησης αναλαμβάνει τον πιο ενεργητικό και δυναμικό ρόλο που έχει διαδραματίσει ποτέ, ενόσω στο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο έχουν εισαχθεί νέοι όροι, όπως ρευστότητα, ροϊκότητα, μεταλλαξιμότητα, πολυπλοκότητα, έννοιες που έχουν να κάνουν με τις πολυμορφικές δυνατότητες της ύλης. Στη διαδικασία αυτή, το υλικό δεν παρίσταται ως τελικό μέσο απόδοσης του σχεδιασμού στην πράξη, αλλά μετέχει υπό μία έννοια ως κινητήρια δύναμη. Ειδικότερα το αλουμίνιο, λόγω της φύσης του. Εύπλαστο, εκφρασιοκεντρικό, ικανοποιεί κάθε συνθήκη.
Χρησιμοποιείτε στον σχεδιασμό των έργων σας τις νέες τεχνολογίες, όπως η τεχνητή νοημοσύνη; Θεωρείτε ότι συμβάλλουν θετικά στο έργο σας;
Χρησιμοποιούμε, και προφανώς συμβάλλουν, αλλά αναρωτιέμαι ποια θα είναι μελλοντικά τα όρια, οι κόκκινες γραμμές, και ποιος θα τις θέσει; Παρακολουθούμε στις μέρες μας μια έκρηξη στους τομείς της επιστημονικής έρευνας και της τεχνολογίας, όπως οι αυτοματισμοί (σχέδια Uber, Google κ.ο.κ.), συστήματα που θα συλλέγουν υγρασία από την ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας νανο-δίχτυα, 3d printers που θα κατασκευάζουν αυτοκίνητα πλοία και κτίρια, «vegetable factories» στα μεγάλα αστικά κέντρα που θα λειτουργούν με φωτισμό LED, νανορομπότ στην υπηρεσία της ιατρικής, όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη θα αποτελέσουν τον θαυμαστό, αλλά και ταυτόχρονα απρόβλεπτο, αυριανό κόσμο.
Ήδη, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο μαθηματικός John von Neumann είχε μιλήσει για διαρκώς επιταχυνόμενη πρόοδο της τεχνολογίας και για αλλαγές στη λειτουργία του ανθρώπινου βίου. Αλλαγές που δίνουν την εντύπωση ότι προσεγγίζεται μια «ουσιώδης μοναδικότητα» στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής, πέραν της οποίας οι ανθρώπινες υποθέσεις, όπως τις ξέρουμε, δε θα υφίστανται. «Τεχνολογική μοναδικότητα» (technological singularity), κατά τον Neumann, ονομάζεται η εμφάνιση μιας υπερευφυΐας με τεχνολογικά μέσα, της οποίας οι δυνατότητες θα είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές από τον άνθρωπο. Η εμφάνιση μιας τέτοιας «τεχνολογικής μοναδικότητας» αντιμετωπίζεται ως ένας διανοητικός ορίζοντας γεγονότων, πέραν του οποίου οι εξελίξεις δεν μπορούν να προβλεφθούν.
Υπάρχει λοιπόν ο παράγοντας της μνήμης που μας ακολουθεί, υπάρχει το όραμα γι’ αυτό που επιδιώκουμε να έρθει, υπάρχει και ο παράγοντας του «ατυχήματος». Το «τυχαίο» έρχεται και συνδιαμορφώνει αυτό που θα συμβεί, σ’ αυτό αναφέρομαι, γι’ αυτό αναρωτιέμαι…
Τι λείπει από την αρχιτεκτονική σήμερα; Δίνει όση σημασία χρειάζεται στον άνθρωπο και τις ανάγκες του ή δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον εντυπωσιακό σχεδιασμό;
Στην 14η Μπιενάλε της Βενετίας το 2014, ο Rem Koolhaas, ως γενικός επιμελητής της, είχε εστιάσει στα στοιχεία και τα αίτια της σύγχρονης αρχιτεκτονικής παραγωγής. Η προβληματική που είχε θέσει, σε συνεργασία με ομάδα σπουδαστών του Harvard, αφορούσε στην υποχρέωση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το «design προβολής» και την τεχνολογία, να εξετάσει πάλι τα «ουσιώδη» (fundamentals) μέσα από τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά που συγκροτούν, ή θα έπρεπε να συγκροτούν, τα κτίρια και τις πόλεις, προκειμένου να συμβάλει στον εκσυγχρονισμό του ίδιου του πυρήνα της αρχιτεκτονικής σκέψης.
Όσον αφορά στο ζήτημα της αειφορίας, σ’ αυτό κυρίως στέκομαι, η οικολογική αντίληψη έχει συνδεθεί στην πράξη με την παραγωγή αρχιτεκτονικής, και γενικότερα με το ανθρωπογενές περιβάλλον, με τον ίδιο απροσδιόριστο τρόπο που έχει συνδεθεί και με την παραγωγή πολιτικής. Όταν όμως η περιβαλλοντική καταστροφή θέτει υπό αμφισβήτηση την κοινή πεποίθηση ότι ο μελλοντικός χρόνος είναι άπειρος, βρισκόμαστε ακριβώς στη χρονική στιγμή που οφείλει κανείς να υποδείξει δυνατότητες υπέρβασης εκεί όπου η σημερινή λογική συναντάει αδιέξοδα. Δυνατότητες, που ανασκάπτουν εκτεταμένα πεδία σημασιών και μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι προβληματισμοί και προτάσεις, σαν αυτές που διαπραγματεύεται ο Koolhaas, δεν αποτελούν ιδιοτροπίες του καιρού μας ούτε ακαδημαϊκά ιδεολογήματα, αλλά εύγλωττες φανερώσεις μιας πολύ ευρύτερης υπόθεσης που σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα της ζωής μας και εντέλει με τη βιωσιμότητα του πλανήτη μας.
Ποιο είναι το μέλλον της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας; Είστε αισιόδοξος; Ποιες τάσεις θα επικρατήσουν, κατά τη γνώμη σας; Θεωρείτε, από την εμπειρία σας στο εξωτερικό, ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα είναι παράλληλες με αυτές που συμβαίνουν στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο ή έχει κάποιες ιδιαιτερότητες η χώρα μας;
Προφανώς και δεν είναι οι εξελίξεις στη χώρα μας παράλληλες με εκείνες στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Θα σας πω τι συμβαίνει στην Ολλανδία, αρχίζοντας από το Ρότερνταμ, μία από τις πλέον πολυπολιτισμικές Ευρωπαϊκές πόλεις και γνωστή για την υψηλού επιπέδου σύγχρονη αρχιτεκτονική της. Στην πιο μοντέρνα πόλη της Ολλανδίας, εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επένδυση στο μέλλον. Η νέα περίοδός της χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν αποφασίστηκε η εκτεταμένη ανάπλαση της ζώνης του λιμανιού, η οποία μοιάζει σήμερα με γιγάντια έκθεση επώνυμης σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η νέα εποχή συμπαρέσυρε ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα του Ρότερνταμ, που αναδείχθηκε σε μοντέλο-πρότυπο ανάπτυξης και παράλληλα σε πεδίο αδιάκοπου αρχιτεκτονικού πειραματισμού. Οι ολλανδικές πόλεις ξεχειλίζουν από σύγχρονες αρχιτεκτονικές πραγματοποιήσεις, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της κίνησης προς το μέλλον, ο επισκέπτης είναι αποδέκτης μίας βαθιάς αλλαγής στον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το κράτος επενδύει δυναμικά τόσο στις αναπλάσεις όσο και στις υποδομές, επενδύει και στην αρχιτεκτονική, επιλέγοντας αναπτύξεις που έχουν πολλαπλασιαστικά οφέλη. Τα θέματα που απασχολούν τον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό στην Ολλανδία -εστιάζω ειδικότερα στην κεντρική διοίκησή της – απέχουν παρασάγγας από τις παρωχημένες αντιλήψεις και τους ρηχούς προβληματισμούς των δικών μας αρμοδίων. Εξετάζουν σε βάθος τα πραγματικά και μετρήσιμα στοιχεία, όπως είναι η αστική οικιστική μονάδα, η αστική πυκνότητα, η σχέση ανάμεσα στην πόλη και τη φύση, κ.ο.κ.
Η νεωτερικότητα εμπεριέχει την «κουλτούρα του ρίσκου», μία έννοια που δε συναντάται σε συντηρητικές χώρες, γιατί προϋποθέτει πολλαπλότητα επιλογών και όχι ανεξέταστη αποδοχή. Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει το αποκούμπι του παρελθόντος μπροστά στον φόβο του μέλλοντος. Στην ελληνική κοινωνία είναι εντονότερο, το «άγνωστο» φοβίζει. Δε θα έλεγα λοιπόν ότι είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος.
Τι θα θέλατε να αλλάξει στην αρχιτεκτονική στον τόπο μας;
Σε συνέχεια της προηγούμενης απάντησης, αυτό που πρέπει να αλλάξει, με θεσμικό τρόπο και άμεσα, είναι το πλαίσιο βάσει του οποίου παράγεται η σύγχρονη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα. Θα μιλήσω για το παράδειγμα της Ιταλίας: Περί το 2000, η τότε ιταλική κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα ένα φιλόδοξο σχέδιο νόμου με τίτλο «Νόμος-Πλαίσιο για την Αρχιτεκτονική Ποιότητα», που διαπραγματευόταν την πολιτισμική σημασία της αρχιτεκτονικής και τη σχέση της με την κοινωνία και το περιβάλλον. Μεταξύ άλλων, το σχέδιο νόμου, που δυστυχώς έμεινε στα χαρτιά, προέβλεπε την αναγνώριση εκ μέρους της Πολιτείας της ιδιαίτερης αξίας ενός σύγχρονου αρχιτεκτονικού έργου, τη βράβευση δημόσιων ή ιδιωτικών αρχιτεκτονημάτων, μαθήματα στα σχολεία σχετικά με την περιβαλλοντική, πολεοδομική και αρχιτεκτονική κουλτούρα κ.ά.
Αντίστοιχα, στις σκανδιναβικές χώρες η αρχιτεκτονική αποτελεί όχημα ευημερίας, κοινωνικής και πολιτιστικής χειραφέτησης. Στην επιτυχία αυτή δε συμβάλλει μόνον η ποιότητα της σκανδιναβικής κοινωνίας, αλλά και πολλοί άλλοι παράγοντες: Τα πανεπιστήμιά τους, τα οποία αξιολογούνται ανάμεσα στα καλύτερα παγκοσμίως, ο θεσμός των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών που αποτελεί τρέχουσα πραγματικότητα, τα υψηλού επιπέδου μουσεία και εν γένει οι εκδηλώσεις αρχιτεκτονικής, ο έντυπος και ηλεκτρονικός αρχιτεκτονικός τύπος, ο οποίος διατηρεί άριστο επίπεδο, αλλά και η συλλογική ταύτιση αντιλήψεων ως προς τους κανόνες διαχείρισης του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, τόσο του κτισμένου όσο και του φυσικού.
Αν θέλετε, συγκρίνετε όλα αυτά με την κατάσταση του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος στη χώρα μας, με τους ελληνικούς οικοδομικούς κανονισμούς και τις διαδικασίες αδειοδότησης, με τις συνεχείς νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, για να μην επεκταθώ σε άλλους πιο ευαίσθητους τομείς, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Ο Δημήτρης Πoτηρόπουλος διατηρεί, σε συνεργασία με τη Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου και τον Ρήγα Ποτηρόπουλο, το αρχιτεκτονικό γραφείο Potiropoulos+Partners. Παράλληλα αρθρογραφεί, δίνει διαλέξεις και συμμετέχει ως κριτής σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Άρθρα του αναφέρονται σε ζητήματα αρχιτεκτονικής θεωρίας και σε υλοποιημένες ή μη υλοποιημένες μελέτες του γραφείου πολλές από τις οποίες έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχουν δημοσιευτεί στον ελληνικό και ξένο τύπο. Το έργο του γραφείου έχει διακριθεί επανειλημμένα σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και τιμηθεί με διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων υποψηφιότητα το 2015 για το βραβείο «Mies van der Rohe». Το 2009 οι εκδόσεις Ποταμός εξέδωσαν τη μονογραφία «Ποτηρόπουλος Δ+Λ Αρχιτέκτονες» με επιλεγμένα έργα της περιόδου 1989-2009. Προλογίζουν οι Daniel Libeskind και Δημήτρης Φιλιππίδης. Στο επίτομο σύγγραμμα του Παναγιώτη Τσακόπουλου «Αναγνώσεις της Ελληνικής Μεταπολεμικής Αρχιτεκτονικής», εκδόσεις Καλειδοσκόπιο- 2014, οι Potiropoulos+Partners συγκαταλέγονται ανάμεσα στα 18 γραφεία που επέλεξε ο συγγραφέας, επιχειρώντας μία συνολική θεώρηση της αρχιτεκτονικής παραγωγής στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος είναι ιδρυτικό μέλος του «Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής».
© 2023 Alumini. All rights reserved.
Developed & Designed by Energy Marketing
