Το αλουμίνιο είναι ένα από τα υλικά που έχουν χαρακτηρίσει την αρχιτεκτονική του 20^ού αιώνα, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα. Θα λέγαμε είναι περισσότερο από ένα διεθνές υλικό, είναι σχεδόν μια κοινή κατασκευαστική γλώσσα που ενώνει τις διάφορες κατασκευαστικές κουλτούρες, οικονομίες και τεχνικές. Αυτή την ιδιότητά του να ενώνει θα λέγαμε διαγωνίως, την εκτιμώ πολύ, και γι’ αυτό χρησιμοποιούμε αλουμίνιο σε σχεδιασμό όψεων κτιρίων, που όσο πιο μεγάλα είναι τόσο περισσότερο βολεύει η χρήση αυτού του υλικού, βαμμένου ή ανοδιωμένου, σε curtain wall ή unitized facade system.

Στον 21^ο αιώνα πλέον, η γλώσσα αυτή που μιλάει το αλουμίνιο δεν είναι βέβαια χωρίς προκλήσεις, καθώς, όπως και το γυαλί, το μπετόν, το τούβλο και λοιπά, δηλαδή σχεδόν όλα τα οικοδομικά υλικά, παίζουν ρόλο στο αποτύπωμα ενσωματωμένου άνθρακα στα κτίρια. Κι εκεί κανείς πρέπει να σκέφτεται προσεκτικά μαζί με τους προμηθευτές πώς να σχεδιάσει και να προδιαγράψει. Ευτυχώς, όλη η βιομηχανία αλουμινίου είναι πραγματικά κοντά στους σχεδιαστές και στις αποφάσεις με τρόπο ευέλικτο και ουσιαστικό – και βοηθά τους σχεδιαστές και τους εργολάβους να εντοπίσουν τις καλύτερες και πιο ανθεκτικές στον χρόνο λύσεις, αλλά και μαζί να εξερευνήσουν τώρα και στο μέλλον, πώς κανείς μπορεί να σχεδιάζει για συναρμολόγηση, αποσυναρμολόγηση και επανασυναρμολόγηση (assembly/disassembly/reassembly), που θεωρώ ότι είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος της βιομηχανίας αλουμινίου, ακόμα πιο σημαντικός και από την ανακύκλωση.